چو دیــدنــد در لــوح خلـقت دلــم را            ســرشتـند بــا آب رحــمت گــلــم را

بــهــایــی نــدارم ولــی یــار، فــردا            گــران می خــرد اشگ ناقــابلــم را

هنــوز این تن خاکی ام بود، خــاکی            که ســوزانــد داغ مـحــبّــت دلــم را

بدن خستــه و بار سنگـین و ره دور            مگر اشــگ، آسان کند مشکــلــم را

بسوز ای دل امشب بسوز ای دل امشب            بسوز و بســوزان همه حــاصلــم را

ببــارید ای چــشــم ها بلــکــه امشب           حسیــنی کــنــید این دل غــالــفــم را

چنان غــرق سازید در بحــر اشکــم           که در مـوج آن گُــم کنــد ساحــلم را

دلــم محمــل و من اسیــرش نــدانــم           کجــا می برد ســاربــان محـملــم را

درآ «میثم» از منــزل تن پس آن گه           بـگــو یــافــتــم، یــافـتــم مـنــزلـم را